Hey lief mens!
Wauw, ik heb nieuws. Groots, persoonlijk nieuws.
Ik ben namelijk depressief. En dat ben ik al heel lang.
Ik kan het nog steeds niet geloven, dat het er eindelijk is. Jarenlang heb ik in een worsteling gezeten, en nu is er eindelijk duidelijkheid en erkenning.
De eerste blog over dit onderwerp, over het intakegesprek, kun je hier lezen. Dat intakegesprek was 10 weken geleden, in begin april 2022. Daar leg ik ook veel uit over de aanleiding voor dit traject bij een GZ-psycholoog. Voor nu wil ik graag focussen op wat voor betekenis de diagnose heeft in mijn leven.
Wat ik over mijn diagnose denk
En nu is het er eindelijk. Het voelt echt als een soort walhalla. Na jaren mezelf moeten bewijzen bij mensen, hoef ik dat nu niet meer (of in ieder geval een stuk minder) te doen.
Ik ben ook deels gaan zoeken naar een diagnose, omdat ik voor mijn gevoel veel moeite deed om bepaald geaccepteerd gedrag vol te houden. Voor anderen is dat normaal gedrag, maar het kostte mij veel energie! Ik had geen zin meer om heel hard mijn best te doen voor iets waar ik helemaal geen erkenning voor kreeg.
Nu ben ik mezelf. Dit klopt. Aan alles voel ik dat het klopt.
Elizabeth Gilbert zei laatst in een podcastaflevering: "The truth is a relaxing space to be in." [De waarheid is een ontspannende plek om te zijn."] Dat is precies hoe ik me voel.
Ik voel me gezien tot op het bot. Eindelijk is een groot deel van mij waar.
Het niet hebben van een diagnose, voelde als een blokkade. Een blokkade tot mezelf. De depressie moet je al afpellen om tot jezelf te komen. Maar als je ontkent dat dat donkere laagje eroverheen zit, loop je vast.
Alles waar ik te bang voor ben geweest om te zeggen, mag ik nu zeggen. Ik zei nooit: “Ahh ik voel me zo depressief” omdat ik het gewicht van die zin voelde. Ik geloofde dat ik er geen recht op had om die zin te zeggen. Dit was ook een reden waarom ik een diagnose wilde: ik voelde dat ik tot een groep behoorde, maar eigenlijk hoorde ik daar ook niet bij.
Het is nooit vastgesteld, dus het blijft altijd debateerbaar. Ik kon net niet mijn mensen vinden. Ik kon mezelf geen erkenning geven, omdat ik andermans ervaringen met depressie niet teniet wilde doen. Nu kan ik eindelijk stoppen met mezelf teniet doen.
De andere diagnose: Hoogbegaafdheid
Misschien heb je een tijdje geleden op mijn Instagram gezien dat ik het over hoogbegaafdheid had. Ik had toen een test gedaan op 123test.nl, en daar kwam uit dat ik net niet hoogbegaafd was. Ik was er niet van overtuigd, dus ik appte een vroegere lerares van mijn middelbare school waarvan ik wist dat ze 10 jaar een hoogbegaafdheidspraktijk had gehad. Zij zei dat het voor haar wel logisch was dat ik op die test niet hoogbegaafd was, want deze test meet vooral bèta vakken, en ik ben meer talig en spiritueel hoogbegaafd in haar ogen.
Ik vertrouwde het dus niet, en vroeg aan mijn psycholoog of ik een intelligentietest mocht doen.
Een kleine backstory over hoogbegaafdheid en waarom die zo veel voor mij betekent: ik heb echt het idee dat ik zo veel energiebronnen heb verspild aan werk dat ik mét de diagnose niet had hoeven doen. Toen ik in groep 8 zat, zei ik al: "Ik wil naar de universiteit, daar mag je zelf bepalen wat je mag doen." Ik moest alle werkjes en opdrachten over stof dat ik al begreep, nog wel doen. Ik denk, als ik de diagnose had gehad, dat ik dat niet had hoeven doen. Dat zijn de kleine verschillen tussen wel of niet een diagnose hebben. Als je geen diagnose hebt, is er toch een kans dat je "normaal" bent, en het risico dat we extra werk gaan verrichten voor een normaal kind, dat gaan we niet doen natuurlijk. Terwijl ik dat wel nodig had, en ik niet normaal was. En normaal bedoel ik in de zin van "gemiddeld", alhoewel het gemiddelde kind niet bestaat.
Het vele werk wat ik moest doen ondanks dat ik er te slim voor was, brak me op een gegeven moment echt op. Mijn scriptie was het toppunt. Het project waar iedereen tegenop kijkt die naar de universiteit gaat, was totaal niet uitdagend. Ik dacht: "Eindelijk! Ik kan mijn kwaliteiten inzetten en voldoening gaan voelen." Dat was helaas niet zo en ik ervoer wéér een periode van onderprikkeling.
Ik ben gewoon zo blij dat ik dit patroon aan onderprikkeling eindelijk kan doorbreken. Zo blij dat ik eindelijk bevestigd heb dat ik wel hoogbegaafd ben en altijd ben geweest. Dit klinkt echt vet hoogmoedig, maar ik vind mijn nederigheid wel weer terug binnen een week. Nu is het allemaal waar en kan ik meer betekenis geven aan situaties in de wereld. Maar eerst even dikke erkenning naar mezelf die ik in die jaren gemist heb.
De laatste conclusie: Geen autisme
Ik wil jullie graag laten weten over deze conclusie, alhoewel ik het wel spannend vind. Ik vind het zo sterk om mensen (vooral vrouwen) te zien die eindelijk de diagnose autisme krijgen en daar zo veel erkenning in vinden. En nu kom ik met een tegengesteld verhaal. Maar het is een waar verhaal en ik wil graag meer waarheid de wereld in over mentale gezondheid.
Voor mij waren er twee dingen met deze diagnose. (1) Ik had zelf al overwogen of ik dit had, en ik kwam zelf tot de conclusie dat ik het niet had. Vooral omdat ik sociaal gezien te weinig kenmerken ervan had. (2) Ik wilde niet nog een keer een misdiagnose riskeren. Dit is al eerder gebeurd, en ik had/heb daar heel lang last van gehad.
In het team van psychologen waar mijn psycholoog mee overlegt, hebben ze wel veel discussie gehad hierover. Ik denk ook dat het nog moeilijk te constateren is als je 22 bent en je daarnaast ook andere diagnoses hebt, omdat andere factoren je gedrag ook kunnen verklaren. Uiteindelijk heeft mijn psycholoog duidelijk gezegd dat ze mij niet classificeert als autistisch. Dat gaf me even rust. Omdat ik de diagnose zelf al naast me neer had gelegd, had een diagnose een heleboel soulsearching en verwarring in het begin teweeg gebracht. Daar had ik uiteindelijk ook wel vrede mee gekregen, maar het was fijn om na een periode van al heel veel verwarring er een actief stopsignaal voor te krijgen.
Wat nu?
Wat ik nu ga doen, is nog een beetje onduidelijk. Ik heb het zo lang alleen gedaan, dat ik hulp nu heel onverwachts vind komen. Ik had me voorbereid op het ergste (geen diagnose en dus geen hulp) dus ik weet niet zo goed wat ik nu wil ermee. Wat ik nog wel wil, is de diagnose ADHD verder onderzoeken. Dat staat sowieso op de planning. Verder heb ik vooral last van psychosomatische klachten, dus iets van een lichaamsgerichte therapie is misschien iets om te overwegen. Daarbij ga ik sporten, want dat heb ik echt veel te weinig gedaan de afgelopen jaren. I need it.
Ik ga ook alles even laten bezinken. Ik heb zin om lekker te brainstormen hierover. De komende maanden heb ik nog even een periode van rust, omdat ik pas in november begin met vakken volgen, dus ik kan even stil zijn en nadenken.
Bedankt voor het lezen van deze blog, ik waardeer jou <3. Als je hierover wilt delen of iets over wilt zeggen, stuur mij dan een mailtje of een DM op Instagram!
Heel veel liefs, van Noa Joy
Reactie plaatsen
Reacties