Het intakegesprek | April 2022 - Week 15

De aanleiding

In november 2019 ben ik voor het eerst naar een praktijkondersteunend huisarts geweest. Hiervoor was de originele aanleiding dat ik het niet meer kon bijhouden op de studie en om werkgroepen te mogen missen moest ik van de studieadviseur naar de psycholoog. Prima, dacht ik, want dat wilde ik toch al. Ik had het alleen nog niet gedaan om financiële redenen. 

Daarna kwam de rollercoaster die "hulp zoeken voor mentale gezondheid" heet. In februari 2020 had ik mijn eerste intakegesprek bij een vrouw die totaal niet bij mij paste. Ik voelde gelijk dat ik heel veel tegendruk kreeg en veel van mijn gedrag gelijk moest verantwoorden. Ik heb haar de middag van het gesprek een mail gestuurd dat ik liever niet door wil gaan met een traject. Voor deze 45 minuten bracht zij onwijs veel in rekening, als ik het zelf mag zeggen. Ik wil in deze blog erg transparant zijn, om ook mijn ervaring te delen over het proces van psychische hulp zoeken te delen, maar als je de echte bedragen wilt weten, mag je me even een DM sturen op Instagram.

Op zoek naar een goede klik

In februari ging ik gelijk op zoek naar een nieuwe psycholoog, met de steun van mijn huisarts. Dit keer ging ik zelf even rondkijken. Na verschillende websites van psychologen in de buurt te hebben afgezocht, vond ik er eentje. Helaas was hierbij het proces zo vreemd! Veel mensen weten al niet hoe diagnostiek en behandeling precies in z'n werk gaat (volgens mij verschilt het ook per organisatie, fijn dat het zo synchroon is maar niet heus), maar hierbij was het heel eigenaardig. Deze vrouw was helemaal niet gedigitaliseerd, wat okee is, maar dit vertraagde het proces heel erg. Het duurde 5 gesprekken voordat ik de vragenlijsten had ingevuld, voordat zij ze had nagekeken en dat we het konden bespreken. In het diagnose-gesprek (gesprek 5) kreeg ik een diagnose die voor mij heel desoriënterend was, want ik herkende me er totaal niet in. Ik raadpleegde twee vriendinnen van mijn moeder, die allebei psychologe of hulpverleenster zijn. Zij vonden hoe het gegaan was gek en herkenden mij niet in de diagnose. Een tijd later ontdekte ik zelfs dat de diagnose uit de DSM-4 kwam, die sinds 2014 niet meer in gebruik is. Helaas heb ik van deze misdiagnose nog steeds last, ik ben nog steeds onzeker over mezelf.

In september 2020 vond ik eindelijk een psychologe die bij me past. Zij werkt niet met diagnoses (de DSM), maar wat zij het meest bij mij vond passen was de term "post-traumatische stress". Deze term kon ik me in vinden, want zo zie ik dat mentale gezondheid zich ontwikkelt. Maar ik wilde graag meer informatie, en misschien wil(de) ik ook bevestiging dat de diagnose van de vorige psycholoog niet kloppend is.

Mijn eerste ervaring met op een wachtlijst staan

Bij deze 3 psychologen heb ik gelukkig niet langer dan een maand op een wachtlijst hebben hoeven staan, wat heel fijn was! Een maand vind ik ook eigenlijk plantechnisch ook prima redelijk om te verwachten van een psychologenpraktijk. 

De behandeling bij de fijne psychologe was qua regelmaat gereduceerd tot APK-sessies, waarbij ik met een specifieke situatie kwam waar ik het overzicht niet meer in had. Vaak kwam ik nog met vragen over de DSM en over de nuance ervan gecombineerd met mijn verhaal en dat soort dingen. Er bleef dus nog echt een nieuwsgierigheid hangen. Ik had al een test gedaan van 40 minuten op 123test.nl voor hoogbegaafdheid, waarvoor ik moest betalen om mijn resultaat in te zien (hier is veel over te zeggen, maar goed). Ik was niet gelijk tevreden met het resultaat, maar ik had in ieder geval een stukje informatie. Het gaf me even rust en het gaf me houvast om vrede mee te krijgen. Het gaf me richting. Hiervoor voelde ik me een flipperkast aan heroverwegingen en ideeën. 

Ik besprak met mijn psychologe om me ook te laten testen op ADHD (ADD, maar dat bestaat eigenlijk niet meer, want dat komt uit de DSM-4).  Dit vond zij een goed idee. Toen ik gesetteld was in Ede (na een jaar van 3 verhuizingen), belde ik een GZ-instelling. Zij focusten op de groep van 18-25 jaar, dus daar zat ik goed. 

Maar hier begonnen de miscommunicaties *schudt hoofd in ongeloof (vooral van mezelf)*. In december 2021 was ik naar de huisarts gegaan voor een verwijzing. Zij zei dat de wachttijd twee maanden was, dus ik dacht: okee, dan wacht ik tot februari. Maar dat was niet slim. In februari belde ik naar de organisatie, omdat ik nog niks had gehoord. Toen kreeg ik de opmerking: "Ja, we hadden je gebeld, maar je nam maar niet op. Laten we een screening doen op deze datum en deze tijd."

Ik was weer lekker passief accepterend, ik denk: "priem!". Na de screening zegt ze: "Dan zal het ongeveer 2-3 maanden duren voordat het onderzoek start".

Ik was een beetje verbluft! Ik dacht, "Oh shit, dat heb ik helemaal verkeerd geïnterpreteerd". De belletjes waren blijkbaar in december of januari al geweest, maar ik had ze niet gezien! Waarschijnlijk omdat mijn mobiel anonieme belletjes niet registreert (ze bellen met een anoniem nummer). Ik moet dus echt naast mijn mobiel zitten om het te zien en op te kunnen nemen. 

Nou, ik wachten. Al met iets minder onverschilligheid en geduld. 

Overgeplaatst naar een ander filiaal

Ik deel dit, om meer verhalen in de wereld te brengen over hoe zoiets gaat in de geestelijke gezondheidszorg. Ik hoop dat het je helpt, ook met de praktische dingen zoals anonieme telefoontjes soms wel opnemen met alleen je voornaam bijvoorbeeld.

Nu komt eindelijk de inleiding voor de instelling waar ik afgelopen week mijn intakegesprek bij heb gehad. Het filiaal in Ede belde mij eind maart met de boodschap dat ze gingen sluiten en dat ik overgeplaatst zou worden naar een ander filiaal. Nu nam ik het heft in eigen handen. Na een paar werkdagen belde ik naar het filiaal waar ik zit of ze mijn gegevens binnen hadden gekregen. "Ja, dat hebben we. We gaan ook nog even kijken of je voorrang kunt krijgen, want je wacht al sinds december." Hey, super! Mijn vertrouwen was teruggewonnen in deze organisatie. "Dit weten we aan het eind van de week of begin volgende week". Okee, priem. 

Aan het eind van de maandagochtend dat dit gesprek plaatsvond, belden ze me terug. "Je krijgt inderdaad voorrang! Kun je woensdag?" Wauw! Ik was helemaal verbaasd. Ik pakte gelijk mijn agenda erbij en gelukkig kon ik. Eindelijk kan het gaan beginnen, dacht ik. 

Het intakegesprek

Cheers to you als je nog steeds aan het lezen bent, ik waardeer jou <3. 

Voorafgaand aan het gesprek moest ik wat formulieren en een heel uitgebreide vragenlijst invullen (digitaal). Ik nam mijn vriend mee, omdat hij veel weet van mij en mijn flipperkast-hoofd goed begrijpt. Het gesprek was met een vrouwelijke psychiater. Ik vond het spannend, maar het gesprek was te kort van te voren gepland om er echt heel zenuwachtig voor te worden. Ik kon mezelf nog goed afleiden met wat ik had staan die week. 

Het gesprek zelf verliep best soepel en we konden ook grapjes maken. Ik kon mijn verhaal doen op een effectieve manier en we praatten een beetje op hetzelfde level. Ze zei wel dat ik de DSM waarschijnlijk beter kende dan zij. Daar kreeg ik een beetje argwaan van, omdat ik in de veronderstelling was dat de DSM toch hetgene was waar best veel op gebaseerd werd? Maar goed. Ik snap het ook wel, want het is een groot en uitgebreid boek. (De DSM is trouwens de Diagnostic Statistical Manual of Mental Disorders, in deze blog lees je daar meer over.)

Verder vond er een soort onderhandeling plaats. Mijn hulpvraag was best duidelijk: help mij bij het diagnosticeren van een aantal dingen die ik nog niet kan plaatsen in mijn mentale gezondheid. Ik had de afgelopen tijd ook moeite met bedenken wat nu de juiste weg was in mezelf helpen. Als ik depressie zou ervaren in plaats van ADHD, dan pak je dat toch anders aan. Ik wilde dus graag weten wat ik in DSM-termen ervaar in mijn mentale gezondheid. 

Ik ken de nuance van de DSM en heb grondig nagedacht over de betekenis van mentale gezondheid in de samenleving en het leven, dus ik was een beetje teleurgesteld door haar reactie: "En wat als we diagnostiek niet de juiste weg vinden?" Ik heb gelukkig eerlijk kunnen toegeven dat ik dat jammer zou vinden, maar ik bleef open voor wat er komen ging. 

Suggesties voor onderzoek

De vrijdag daarop belde ze met suggesties voor vervolgonderzoek. Ze had het besproken met het team en ze hadden een plan. Ze wilden de diagnoses onderzoeken die ik had voorgesteld, plus nog een paar. Ze wilden dit stapsgewijs gaan doen. 

Dat gesprek onderging ik met een bepaalde apathie. Ik was al niet zo blij met het vorige gesprek, maar deed echt mijn best om open te blijven. Het lukte niet om superoptimistisch te zijn, maar gelukkig was ik niet full-on pessimistisch tijdens het gesprek zelf. De extra paar diagnoses die ze wilden checken raakten bij mij een snaar. 

Het is voor mij een trots dat ik best veel inzicht in mezelf, (mijn) mentale gezondheid en psychologie heb. Ik heb die extra diagnoses dus ook al naast mij gehouden en overwogen of die niet ook op mij van toepassing zijn (geweest). Er zijn dus al veel gedachten naartoe gegaan. 

Ik ben nog steeds open voor het onderzoek, maar wat me dwarszat in die week (zacht uitgedrukt) was dat ik dus niet het inzicht in mezelf zou hebben dat ik dacht dat ik had, als die diagnoses zouden blijken te kloppen.

Daar moest ik echt doorheen. Mijn mentale gezondheid was niet goed in die week. Ik had serieus de mentale griep (voor een gebrek aan betere bewoording). Ik was onzeker over mezelf en twijfelde over alles. Mijn vriend heeft me echt onwijs gesteund op die momenten. 

Hoe nu verder?