Hey lief mens!
Hoe was jouw week?
Vorige week vroeg ik jullie waarover ik ging schrijven in deze blog, en het was gelijkspel! Dus ik heb gekozen om te schrijven over de relatie met mijn vriend en mentale gezondheid. Nu ik erbij nadenk, wat een perfect onderwerp voor Valentijnsdag!
Ik wil daar wel alvast even bij zeggen dat dit mijn ervaring is en dat dit in no way een advies is of dat het altijd perfect gaat. I just wanna share so we can talk more openly about it!
Maar eerst even wat life updates...
Aankomende week moet ik ongesteld worden. Dat merk ik de week van te voren altijd als emotioneel zwaar. Mijn focus is compleet foetsie en mijn stemming neigt erg naar negatief. Soms maakt dat dat ik denk dat het helemaal niet goed gaat. Ik onderschat alles van mezelf en krijg weer flashbacks naar dat kleine meisje dat hopeloos op de grond in haar kamer zat.
Maar dan kijk ik terug naar de afgelopen tijd en word blij van de vooruitgang die ik heb doorgemaakt! Maat, vorige week heb ik in de wereld gegooid dat ik coachingstrajecten ga aanbieden! Dat is echt supertof! Ik neem mezelf veel serieuzer dan vroeger, en tegelijkertijd ook minder serieus.
Mijn thema van dit kwartaal is namelijk "high commitment, low attachment": ik committeer me tot de dingen die belangrijk voor me zijn, en verder kan ik die ook weer goed loslaten als dat passend is. Wat betekent dat ik na ieder Master Jar tijdsblok in mijn agenda ook niet nadenk over werk/studie. (Dit is nog een uitdaging soms, maar het gaat me goed af! Je kunt je streefthema niet gelijk helemaal onder de knie hebben ;).)
Als je nu denkt: "Hè? Wat is de Master Jar?" Dat is een tijd-/taakmanagement methode die me eindelijk heeft geholpen minder perfectionistisch en neurotisch te zijn met mijn tijd en taken. Het is echt een life saver geweest. Maar de coaching van Eveline Druncks ook. She's a true angel.
Maar even over mijn relatie, hè? Daar moeten we het even over hebben.
Ik deel er niet zo veel over online, voornamelijk omdat mijn vriend niet een superfan is van sociale media en ik zijn privacy ook een beetje wil bewaren. Dat ik al mijn innerste bedenkingen en belangrijkste gebeurtenissen op het Internet deel, betekent niet dat ik hem daar in mee moet trekken.
In ieder geval, mijn vriend heet Jelte (Friese naam, maar hij komt daar niet vandaan), hij is 23 en we waren afgelopen januari 4 jaar samen. In die 4 jaar hebben we echt al zo veel meegemaakt samen. Voordat ik de vorige zin typte zat ik letterlijk met mijn handen voor mijn gezicht omdat ikzelf nog steeds onder de indruk ben van hoeveel we hebben meegemaakt. We zijn namelijk 3x verhuisd. Daar zaten allemaal mentale en emotionele dingen omheen. Corona gooide roet in het eten en we hadden een langeafstandsrelatie dus dat geeft soms moeite door de afstand tussen onze ouders.
In deze blog wil ik het niet per se hebben over ons levensverhaal, ik wil het hebben over mentale gezondheid in het dagelijks leven van onze relatie.
Voorop gesteld: I don't think your partner should be your saviour. Maar ik denk ook niet dat het er helemaal los van moet/hoeft te staan. In de psychologie wordt namelijk gezegd dat positieve sociale relaties de belangrijkste bron zijn van betekenis in het leven. Daar wordt wel meervoud gebruikt, dus je partner moet niet de enige zijn. Vanuit mijn opvoeding heb ik geleerd dat je als kind eerst afhankelijk ben van je ouders. Dan ga je de adolescentie in en wordt je onafhankelijk(er). Daarna kom je in een staat van ~wederzijdse afhankelijkheid~. Sorry pap en mam, maar daar heb ik ook gedachten over die anders zijn. Je bent sowieso wederzijds afhankelijk, want nu dat je volwassen bent heb je iets te bieden aan de andere volwassene, en zij aan jou terug. But there's more to it.
Ik denk namelijk niet dat je inherent afhankelijk bent van iemand. Ik denk dat je als mens veerkrachtig bent en als iemand wegvalt, dat je je dan zal aanpassen aan je omstandigheden. Dat klinkt misschien superkoud, maar dit is wat we keer op keer hebben gezien in de psychologie.
Ik vind het mooi om het te zien als twee levens die voor een lange periode verbonden zijn. We hopen natuurlijk voor het leven, maar daarop wedden is wedden tegen het leven, en soms gooit het leven dingen naar je die je niet verwacht. Ik schreef gisteren op mijn Valentijnskaart "I want to share my life with you" en niet "I want to spend the rest of my life with you", want die eerste omvat zo veel meer van wat ik denk dat liefde is. (Okee, het wordt toch zoetsappig, don't worry, het mentale gezondheidsgedeelte komt eraan.) Je leven met iemand delen. Jouw persoonlijke individuele leven - met iemand delen. Samen zijn, maar ook individueel mens blijven. You get to watch someone be fully human, as beautiful as they are.
En hoe zie ik dat in combinatie met mentale gezondheid?
Dat loopt door in hoe mijn vriend en ik omgaan met mentale gezondheid. Altijd die afhankelijkheid/onafhankelijkheid aftasten. Realistisch zijn. Mijn vriend en ik hebben besloten dat ik het qua mentale gezondheid vaak moeilijker heb dan hij. Maar dat betekent zeker niet dat hij altijd maar voor mij klaar moet staan, ookal denkt het kind in mij dat soms wel. Het is juist de bedoeling dat ik ook zelf leer om met mijn mentale gezondheid om te gaan, goed zelf te reguleren, zodat ik ook op individueel niveau blijf groeien.
Het is balans vinden tussen "Voel ik dat ik zo erg uit elkaar zou vallen dat het niet goedkomt als ik hem niet om hulp vraag?" of "Zit het op het randje dat ik het net wel zelf aan kan?" of "Kan ik het wel zelf aan, maar zie ik dat nu niet? En zal het eerst pijn doen dat hij nee zegt tegen mij helpen waarna ik weer een moment van persoonlijke groei doormaak?"
As you can see, I have many thoughts.
Dit gaat dan over de wat zwaardere momenten. In de lichtere momenten (ik ga niet zeggen "dagelijks leven", want de zware momenten horen daar ook bij voor mij), is het dezelfde vraag: "Bij wie ligt welke verantwoordelijkheid?". Bijvoorbeeld in het schoonmaken, of in willen gaan sporten, in andere dingen in het huishouden, in hulp bij iets in mijn bedrijf of hij bij iets van zijn werk. Dit zijn nog steeds mentale uitdagingen, maar ze zijn een stuk makkelijker om mee om te gaan dan de zware momenten.
Ik mis iets...
En dan komen de momenten die zo licht zijn als een veertje: plezier hebben met elkaar. Ik ben heel erg fan van echt bijzondere momentjes inplannen. Anders gaat het zo aan je voorbij. We hebben een prachtige hei hier dichtbij, maar als we niet moeite doen om er echt heen te gaan, gaan we niet. Actief appen we onze ouders/families om bij te kletsen en af te spreken. En we hebben regelmatig samen kaasavondjes met een lekker wijntje om te borrelen. Het is erg jammer dat hij niet zo van spelletjes houdt, maar daar vinden we ook wel onze weg in ;).
Eén soort moment waar ik vooral dankbaar voor ben is als we moeten schaterlachen samen. Dat is echt heerlijk. Tijdens het koken of als we nog even kletsen in bed. Die momenten zijn echt precious.
Ik zou het superleuk vinden om hier verder over te praten, dus als je vragen hebt of je ervaring wilt delen, stuur me dan vooral een berichtje op Instagram of laat een reactie achter!
Waar zal ik volgende week over schrijven?
- Wat nu eigenlijk de Master Jar is en hoe ik mijn taken inplan
- Hoe ik de digitale wereld zie en mijn bewustzijn daarvan
- Mijn dagelijkse ochtend/avondroutine (en wat ik daarvan vind)
Ik hoop dat je weer een fijne week hebt! Tot volgende week maandag!
Reactie plaatsen
Reacties