3 maanden zonder te delen op social media, hoe heb ik dat ervaren? Heb ik veel FOMO gevoeld, of juist helemaal niet? Kwam ik in slow living terecht?

Zeker meer van dat laatste. Ik liet mezelf doen wat ik wilde doen, maar dan in ieder geval zonder iets te moeten delen op social media.

Maar waarom nam ik eigenlijk een pauze van social media?

Ik voelde me constant overweldigd

In december gebeurden er een aantal dingen:

• Ik was bezig met mijn laatste blok van 10 weken fulltime studeren
• Die maand ervoor begon ik voor het eerst met ADHD-medicatie
• En het was winter.

Dat laatste zegt al genoeg! Daarbij kwam het sluimerende effect van net nieuwe flashy labels op mijn voorhoofd hebben (de diagnoses ADHD, hoogbegaafdheid en een matige depressie), dus dat legde een goede basis voor stress. Ik was constant gespannen en ik wist dat ik rustig aan moest doen.

Hey lief mens!

Wauw, ik heb nieuws. Groots, persoonlijk nieuws.

Ik ben namelijk depressief. En dat ben ik al heel lang.

Ik kan het nog steeds niet geloven, dat het er eindelijk is. Jarenlang heb ik in een worsteling gezeten, en nu is er eindelijk duidelijkheid en erkenning.

De eerste blog over dit onderwerp, over het intakegesprek, kun je hier lezen. Dat intakegesprek was 10 weken geleden, in begin april 2022. Daar leg ik ook veel uit over de aanleiding voor dit traject bij een GZ-psycholoog. Voor nu wil ik graag focussen op wat voor betekenis de diagnose heeft in mijn leven. 

Wat ik over mijn diagnose denk

En nu is het er eindelijk. Het voelt echt als een soort walhalla. Na jaren mezelf moeten bewijzen bij mensen, hoef ik dat nu niet meer (of in ieder geval een stuk minder) te doen. 

Ik ben ook deels gaan zoeken naar een diagnose, omdat ik voor mijn gevoel veel moeite deed om bepaald geaccepteerd gedrag vol te houden. Voor anderen is dat normaal gedrag, maar het kostte mij veel energie! Ik had geen zin meer om heel hard mijn best te doen voor iets waar ik helemaal geen erkenning voor kreeg. 

Nu ben ik mezelf. Dit klopt. Aan alles voel ik dat het klopt. 

Elizabeth Gilbert zei laatst in een podcastaflevering: "The truth is a relaxing space to be in." [De waarheid is een ontspannende plek om te zijn."] Dat is precies hoe ik me voel.

Ik voel me gezien tot op het bot. Eindelijk is een groot deel van mij waar.

Het niet hebben van een diagnose, voelde als een blokkade. Een blokkade tot mezelf. De depressie moet je al afpellen om tot jezelf te komen. Maar als je ontkent dat dat donkere laagje eroverheen zit, loop je vast. 

Alles waar ik te bang voor ben geweest om te zeggen, mag ik nu zeggen. Ik zei nooit: “Ahh ik voel me zo depressief” omdat ik het gewicht van die zin voelde. Ik geloofde dat ik er geen recht op had om die zin te zeggen. Dit was ook een reden waarom ik een diagnose wilde: ik voelde dat ik tot een groep behoorde, maar eigenlijk hoorde ik daar ook niet bij. 

Het is nooit vastgesteld, dus het blijft altijd debateerbaar. Ik kon net niet mijn mensen vinden. Ik kon mezelf geen erkenning geven, omdat ik andermans ervaringen met depressie niet teniet wilde doen. Nu kan ik eindelijk stoppen met mezelf teniet doen. 

Hey daar, lief mens <3

Ik vind het fijn om weer achter mijn laptop te zitten schrijven, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een haastige angst voel. De angst van me niet-goed-genoeg-voelen. *neemt even diep adem*

Vorige week heb ik vakantie genomen, van alles waar vakantie van genomen kon worden. Ik heb mijn bedrijf even gelaten voor wat het was, niks gepost op Instagram (niet eens een story!) en mijn vak was afgerond. Alleen mijn scriptie liep door (waarvan eindelijk het experiment klaar is woopwoop! data verzamelen kan beginnen!). 

Het psychologisch onderzoek is ook nog steeds bezig. Het voelt zo gek om ergens middenin te zitten waar ik jarenlang vanaf de zijlijn naar heb gekeken. De gEeStElIjKe GeZoNdHeIdSzOrG, hehehe. Een mens is altijd op zoek naar bevestiging, en deze mesearch was long overdue. We'll see where it takes me. Het is moeilijk om er emotioneel afstand van te doen. Ik weet bewust wel dat het maar een labeltje is, maar soms voelt het niet zo. En als persoon die altijd vanuit haar verstand redeneert, is het ook goed om een keer te zeggen: "Ik doe het omdat het goed voelt."

Aan de andere kant voelt er ook iets niet goed. De manier waarop er naar mij gekeken wordt, voelt vervelend. Daarnaast wil ik er liever niet over nadenken en wil ik het gewoon over me heen laten komen, maar dan heb ik er misschien spijt van later. Omdat ik dan zou hebben toegegeven waar ik zelf zo tegen ben op dit moment. Het leven is niet altijd kant-en-klaar, er zijn niet altijd duidelijke onderbouwde keuzes. Ik weet heel veel dingen niet zeker, maar één ding wel: Ik ben de verwarring over mezelf compleet zat. De factoren daaromheen wegen minder in de optelsom naar de beslissing (of beter: de ontzettend ingewikkelde formule van een beslissing).

Ik wil weten waar ik voor werk. Ik doe zo mijn best om voor mezelf te zorgen, maar vaak voelt het alsof ik het niet goed doe. En dat is waarschijnlijk omdat er zo veel opties zijn in hoe je goed voor jezelf kunt zorgen, maar bij een specifieke oorzaak kan het zijn dat er een gerichtere oplossing is. Of in ieder geval iets duidelijker. Dat is waarom ik het doe. Zodat ik helderheid heb in hoe ik voor mezelf kan zorgen, en zodat anderen ook duidelijk hebben hoe ze voor mij zouden kunnen zorgen. Om grenzen en behoeften te definiëren.

Ik weet dondersgoed dat ik nog steeds mezelf en jullie en anderen er van aan het overtuigen ben dat dit waar is; terwijl ik het al weet en ernaar actie op onderneem, maar dat hoort bij mijn proces. Ik ben jarenlang bezig geweest met inhiberen (weerhouden) en niet alles laten zien wat er is. Nu adopteer ik een filosofie dat eruit prioriseert over erin. 

Hey lief mens!

Daar ben ik weer, back on the page. Ik heb besloten om de persoonlijke blogs toch weer op de blog te doen (in plaats van in audio vorm op de Levendig Leven podcast). Hier kan ik toch beter mijn verhaal delen zoals ik het in mijn hoofd heb. Hier kan ik de chaos nog een beetje inperken en kun jij als lezer soms even terugscrollen als je iets gemist hebt. Bij een podcast gaat dat toch iets moeilijker!

Dus hier weer een update van mij! Ik ben door de drukte helemaal vergeten een poll te maken van vorige week, dus ik doe het voor nu even zo. Ik heb namelijk wat te vertellen: ik ben aan een psychisch onderzoek begonnen. Yupp, met de onderzoeken, diagnoses en GZ-instellingen, alles erop en eraan.

Hey lief mens!

Ik had weer zin om te schrijven deze week. De vorige 3 weken is het hier stil geweest, want ik heb mijn persoonlijke blog in audio vorm gegoten, in de Levendig Leven podcast! Als je wil horen hoe het in die weken met mij is gegaan plus gedachterambles over mentale gezondheid, ga dan vooral daar naartoe!

Deze week gaan we het hebben over psychotrauma en hechting. En ik deel hoe het met mij gaat, maar ik voel dat ik eerst wil delen over het onderwerp dat gekozen is op Instagram.

Ik heb het onderwerp psychotrauma en mentale gezondheid al heel vaak geanalyseerd. Gisteren dacht ik erover na in combinatie met de relativiteit van tijd. 

Hey lief mens!

Another week has flown by! Ik merk dat ik het echt heel fijn vind om iedere maandag te schrijven en je te vertellen over een aspect in mijn leven. Het geeft een soort rust aan het begin van de week, waar ik even introspectief kan nadenken over het leven. Even pas op de plaats.

Vandaag gaan we het hebben over de Master Jar en hoe ik mijn taken manage! Als je daar gelijk over wilt lezen, scroll dan door tot na de foto.

Deze afgelopen week was weer best emotioneel. I tend to say that a lot, maar het voelt ook wel zo. Ik vind dat eigenlijk niet zo fijn. Het zou fijn zijn als er een week wat rustiger is. Maar ik vind het niet erg als de emotionele prikkels uit mijn bedrijf komen. Want die zijn leuk! Emoties nemen altijd energie, maar het is minder erg als het positieve emoties zijn dan negatieve. Ik moet erop letten dat er niet te veel aandacht gaat naar alle emoties, want anders kom ik weer in een burnout terecht, om het even heel kort door de bocht te zeggen. Nu dat ik mezelf goed ken, kan ik heel goed observeren wat de vergelijking van alle factoren zal opleveren in mijn leven, maar ik vind het nog moeilijk om echt bewust actie te ondernemen als alle factoren snel na elkaar veranderen. Life's complicated like that ;P.

Even een studie update: ik weet eindelijk mijn bachelorscriptie onderwerp! Samen met 3 medestudenten ga ik een onderzoek doen naar sociale normen, autonomie en restricties! Ik ga hier echt zó van aan, heb er superveel zin in! Ik schreef al eerder over de 3 psychologische behoeften van de mens, waaronder autonomie, en sindsdien (en nog eerder vanuit persoonlijke ervaring, maar daar later over) heb ik echt een passie voor autonomie gekregen! We gaan kijken naar de invloeden op schommelingen in het gevoel van "agency": het gevoel dat je controle hebt over je leven en er invloed op kunt uitoefenen. Zin in!

Ik ben trouwens eindelijk geen @noajoy.vivacady meer! Al weken probeer ik mijn acountnaam te veranderen, maar niks was vrij. Je kunt mij nu op Instagram vinden als @noajoy.mentalhealth! Nu maar hopen dat niemand mij als Engelstalige coach ziet. Alhoewel dat ook deels waar is. In ieder geval, ik ben blij!

Hey lief mens!

Hoe was jouw week? 

Vorige week vroeg ik jullie waarover ik ging schrijven in deze blog, en het was gelijkspel! Dus ik heb gekozen om te schrijven over de relatie met mijn vriend en mentale gezondheid. Nu ik erbij nadenk, wat een perfect onderwerp voor Valentijnsdag!

Ik wil daar wel alvast even bij zeggen dat dit mijn ervaring is en dat dit in no way een advies is of dat het altijd perfect gaat. I just wanna share so we can talk more openly about it!

Maar eerst even wat life updates...

Aankomende week moet ik ongesteld worden. Dat merk ik de week van te voren altijd als emotioneel zwaar. Mijn focus is compleet foetsie en mijn stemming neigt erg naar negatief. Soms maakt dat dat ik denk dat het helemaal niet goed gaat. Ik onderschat alles van mezelf en krijg weer flashbacks naar dat kleine meisje dat hopeloos op de grond in haar kamer zat. 

Maar dan kijk ik terug naar de afgelopen tijd en word blij van de vooruitgang die ik heb doorgemaakt! Maat, vorige week heb ik in de wereld gegooid dat ik coachingstrajecten ga aanbieden! Dat is echt supertof! Ik neem mezelf veel serieuzer dan vroeger, en tegelijkertijd ook minder serieus. 

Mijn thema van dit kwartaal is namelijk "high commitment, low attachment": ik committeer me tot de dingen die belangrijk voor me zijn, en verder kan ik die ook weer goed loslaten als dat passend is. Wat betekent dat ik na ieder Master Jar tijdsblok in mijn agenda ook niet nadenk over werk/studie. (Dit is nog een uitdaging soms, maar het gaat me goed af! Je kunt je streefthema niet gelijk helemaal onder de knie hebben ;).)

Als je nu denkt: "Hè? Wat is de Master Jar?" Dat is een tijd-/taakmanagement methode die me eindelijk heeft geholpen minder perfectionistisch en neurotisch te zijn met mijn tijd en taken. Het is echt een life saver geweest. Maar de coaching van Eveline Druncks ook. She's a true angel. 

Hey lief mens!

Hoe was jouw week? 

Het voelt echt als een maand geleden dat ik een persoonlijke blog geschreven heb. Het is ook zo'n wervelwind geweest aan gebeurtenissen. Het overlijden van mijn opa, de begrafenis, starten met de Fast Lane Business School en ik ben ook nog afgelopen weekend een weekendje weg geweest!

Ik ga alleen nooit zo goed op vakanties. Op "weg-gaan" vakanties. Ik geloof dat ik in 2017 een burnout heb gekregen omdat ik onder andere in het jaar daarvoor geen vakantie heb gehad waarin ik echt gewoon heb stilgezeten. En afgelopen weekend was weer voor het eerst naar het buitenland met mijn schoonfamilie na onze laatste verhuizing in mijn eerste echte eigen (huur)huis. Mijn hoogsensitieve brein kreeg veel externe en interne prikkels te verduren! 

Maar, dat terzijde, het was wel heel erg gezellig! We hebben een Escape Room gedaan en we zijn eruit gekomen! De vriendelijke vrouw zei dat 85% niet uit deze Room komt (maar dat kan ook een marketing truc zijn om ons goed te laten voelen over onszelf) (of ik ben iets te sceptisch) (het was gewoon heel leuk, laten we het daarop houden)! 

Ik ben vorige week helemaal vergeten een poll te maken over welk onderwerp ik zou schrijven, dus ik heb er deze week zelf eentje bedacht! Het is een onderwerp waar ik graag over wil delen, omdat het voor mijzelf best een recente ontwikkeling is, terwijl het misschien lijkt alsof het al heel lang gaande is: Het ondernemerschap!

Hey lief mens!

Wat een week is het weer geweest. De introductie van Ernst Kuipers in de persconferentie, de horeca open op de zaterdag en gelukkig de winkels weer open vanáf zaterdag! Woohoo!

Ik heb er alleen nog niet veel van kunnen genieten, want ik zit sinds gisteren ziek op de bank! 

Het kwam echt als een domper, want we hadden gepland om aankomende donderdag naar Disneyland Parijs te gaan. Ik was al twee jaar niet in het buitenland geweest en had er heel veel zin in! Ik weet dat dit een luxeprobleem is, maar ik baalde er echt even goed van. Achteraf gezien heb ik er vrede me gekregen, want nu kan ik bij de Q&A zijn van de Fast Lane Business School en hoef ik geen vervangende opdracht te maken voor de werkgroep die ik nu niet meer mis!

Dit hele gedoe (2,5 maand nadat ik al een keer corona heb gehad :( ) brengt gedachten bij me op over hoe we altijd maar doorwerken als we ziek zijn. Ik vraag me dingen af als: Waarom werken we eigenlijk? Waarom voelt doorwerken als we ziek zijn zo natuurlijk? Waarom hebben sommige mensen dat geïnternaliseerde kapitalisme in zich waardoor ze voelen dat, zelfs als ze ziek zijn, altijd maar doorwerken normaal is?

Ik ben daar voor mezelf ook veel over aan het nadenken. Ik weet inmiddels dat je je beter over jezelf voelt als je vrede kunt hebben met je identiteit waarin je de aspecten van het leven goed kunt integreren. Als je een levensvisie hebt waar jij zelf tevreden mee bent, en niet de levensvisie van een ander onbewust aan het nastreven bent. 

Ik vroeg mezelf af: Vind ik mijn werk echt zo erg? Vind ik mijn werk zo erg dat ik het als eerste laat vallen als ik ziek ben? Of waardeer ik mijn werk genoeg om het wel op te pakken en me zelfs te commiteren als ik ziek ben?

Wat voor rol heeft werken in mijn leven?

Dit zijn interessante dingen om over na te denken. Ik ben ook wel benieuwd hoe jij erover denkt! Ik denk dat ik vroeger echt in verzet was tegen werk. Maar de laatste tijd, vooral na de Master Jar, heb ik meer waardering gekregen voor mezelf toewijden aan mijn werk. Dat geeft ook gelijk de vrijbrief om te stoppen als je je niet zo lekker voelt. Ik kíes echt om te werken.

(Ik zie werken dan als al het werk dat ik doe: studeren, werken in mijn bijbaantje én mijn business.)

Maar goed, genoeg over mij en mijn mijmeringen, door naar jullie verzoek: hoe non-fictie boeken een positief en negatief effect op je mentale gezondheid kan hebben!

Hey lief mens!

Daar zit ik weer, op de maandagochtend, lekker achter mijn laptopje te typen. Ik geniet van dit soort momenten waarin ik lekker introvert plezier kan hebben. 

Vorige week vroeg ik je waarover je graag wilde dat ik deze week schreef. De meesten stemden voor het verschil tussen mentale gezondheid en persoonlijke ontwikkeling, dus daar gaan we voor deze week!

Ik zal eerst even een persoonlijke update geven, want daar is deze blog voor :P. Met mij gaat het goed. Ik sta voor de laatste periode van dit blok, tot 30 januari. Daarna begin ik met mijn bachelorscriptie! Spannend, maar ook leuk. Het zal anders werken worden omdat ik zal gaan samenwerken en minder zelf hoef te lezen voor tentamens. Ik mag met mijn groepje uit een aantal vaste onderwerpen kiezen, dus ik ben benieuwd wat de universiteit te bieden heeft! Voor nu nog even een maandje verslagen afronden en één tentamen maken. Ik kan lekker rustig opstarten met mijn studie dit jaar, dat geeft me nog even de tijd om de Kerstdagen te verwerken! (Niet dat die heel naar waren, maar mijn zenuwstelsel heeft nogal de neiging om dingen lang vast te houden.)

Verder is er ook een wat verdrietiger bericht: mijn stiefopa is terminaal ziek en we zitten nu in het proces van zijn laatste tijd (dagen, heel misschien weken). Dit is een roerige periode, waarin we er voor hem en de mensen om hem heen willen zijn. Ikzelf ben er redelijk goed onder, alhoewel het nooit fijn is om iemand zo pijn te zien lijden. Ik houd jullie op de hoogte!