Hey lief mens!
Wauw, ik heb nieuws. Groots, persoonlijk nieuws.
Ik ben namelijk depressief. En dat ben ik al heel lang.
Ik kan het nog steeds niet geloven, dat het er eindelijk is. Jarenlang heb ik in een worsteling gezeten, en nu is er eindelijk duidelijkheid en erkenning.
De eerste blog over dit onderwerp, over het intakegesprek, kun je hier lezen. Dat intakegesprek was 10 weken geleden, in begin april 2022. Daar leg ik ook veel uit over de aanleiding voor dit traject bij een GZ-psycholoog. Voor nu wil ik graag focussen op wat voor betekenis de diagnose heeft in mijn leven.
Wat ik over mijn diagnose denk
En nu is het er eindelijk. Het voelt echt als een soort walhalla. Na jaren mezelf moeten bewijzen bij mensen, hoef ik dat nu niet meer (of in ieder geval een stuk minder) te doen.
Ik ben ook deels gaan zoeken naar een diagnose, omdat ik voor mijn gevoel veel moeite deed om bepaald geaccepteerd gedrag vol te houden. Voor anderen is dat normaal gedrag, maar het kostte mij veel energie! Ik had geen zin meer om heel hard mijn best te doen voor iets waar ik helemaal geen erkenning voor kreeg.
Nu ben ik mezelf. Dit klopt. Aan alles voel ik dat het klopt.
Elizabeth Gilbert zei laatst in een podcastaflevering: "The truth is a relaxing space to be in." [De waarheid is een ontspannende plek om te zijn."] Dat is precies hoe ik me voel.
Ik voel me gezien tot op het bot. Eindelijk is een groot deel van mij waar.
Het niet hebben van een diagnose, voelde als een blokkade. Een blokkade tot mezelf. De depressie moet je al afpellen om tot jezelf te komen. Maar als je ontkent dat dat donkere laagje eroverheen zit, loop je vast.
Alles waar ik te bang voor ben geweest om te zeggen, mag ik nu zeggen. Ik zei nooit: “Ahh ik voel me zo depressief” omdat ik het gewicht van die zin voelde. Ik geloofde dat ik er geen recht op had om die zin te zeggen. Dit was ook een reden waarom ik een diagnose wilde: ik voelde dat ik tot een groep behoorde, maar eigenlijk hoorde ik daar ook niet bij.
Het is nooit vastgesteld, dus het blijft altijd debateerbaar. Ik kon net niet mijn mensen vinden. Ik kon mezelf geen erkenning geven, omdat ik andermans ervaringen met depressie niet teniet wilde doen. Nu kan ik eindelijk stoppen met mezelf teniet doen.