Hallo lieve jij. Mijn naam is Tanisha, ik ben 22 en ik struggle nog dagelijks met mentale klachten.
Laat me je in vogelvlucht meenemen in de ingrijpende ervaringen in mijn leven, en voornamelijk mijn jeugd. Toen ik drie maanden oud was werd mijn moeder depressief, wat mij een KOPP (kind van ouders met psychische problemen) maakt. Mede dankzij haar depressie en het feit dat ik de jongste van 3 kinderen ben, ben ik emotionele steun tekort gekomen. Toen ik 6 werd is ons gezin verhuisd en sindsdien ben ik op school ook altijd gepest geweest, tot havo 4. Daarbij heb ik in mijn jeugd meerdere vervelende ervaringen gehad met mannen en jongens. Met alle gevolgen van dien.
Als jonge tiener wilde ik al het huis uit. Ik keek ernaar uit om zelfstandig te zijn. Alles zelf kunnen bepalen en regelen (wat uiteraard geen gezonde gedachte is van iemand van 13). Ik ben op mijn 18e dan ook het huis uit gegaan, weg van de spanningen. Op dat moment begon ik ook net aan mijn studie MBO 4 Dier & Management. Er gebeurden veel dingen tegelijk en het lange reizen naar school brak me op. In deze tijd werd ik ook depressief. Ik weet vrijwel zeker dat ik als tiener al depressieve klachten ervaarde, maar tijdens mijn studie kwam ik op een dieptepunt terecht. Drie jaar lang ben ik depressief geweest, zonder dat iemand het doorhad of geloofde. Daarbij wilde ik zelf geen hulp vragen, want ik had toch alles? Een studie, een dak boven mijn hoofd en eten op tafel. Ik kón gewoon niet depressief zijn…
Uiteindelijk ben ik toch in therapie gegaan en kwam ik bij een psychologe waar het echt niet mee klikte. Maar dat had ik pas achteraf door, want zij was de eerste psycholoog waar ik bij heb gelopen. Maar als je, je slechter voelt na elke sessie is dat meestal geen goed teken.
De volgende golf aan klachten
Een paar maanden nadat ik bij die psycholoog weg was viel ik om. Mijn lichaam en geest waren op en ik kwam in een burn-out terecht. Maar niet alleen dat. Bij die burn-out kreeg ik ook te maken met verschillende angstklachten. Slapen lukte heel slecht en elke ochtend werd ik wakker met een paniekaanval. Ik had continu hartkloppingen, was elke dag kotsmisselijk en hield nauwelijks mijn eten en drinken binnen. Ik ben in die tijd dan ook 10% van mijn lichaamsgewicht verloren. Ik raakte al overprikkeld van het licht als ik mijn gordijn een stukje open deed en door de angst kon ik niet eens zelf boodschappen doen. In deze tijd heb ik veel contact gehad met mijn praktijkondersteuner, die mij ontzettend lief hielp en naar me luisterde. Heel langzaamaan begon ik met werk weer opbouwen en uiteindelijk ging ik opnieuw in therapie, waar ik gediagnosticeerd werd met sociale angst. Ik kwam er steeds meer achter dat de ingrijpende jeugdervaringen waarschijnlijk de aanstichter zijn van mijn mentale problemen. Dagelijks krijg ik nog nieuwe inzichten en ben ik de puntjes met elkaar aan het verbinden.
Op dit moment zit in niet meer in therapie en ben ik weer aan het werk. Wel moet ik nog dagelijks goed op mijn grenzen letten en naar mijn lichaam luisteren. Zo ben ik in plaats van 4 dagen werken, naar 3 dagen gegaan, ben ik in dienst gegaan als 0-uren contracter bij de kinderboerderijen in de gemeente en heb ik leren genieten van rust en simpele activiteiten als wandelen. Ondertussen ben ik gaan zoeken naar mijn passie. Op het moment dat ik dit schrijf staan er grote veranderingen op mij te wachten. Ik heb namelijk ontslag genomen bij mijn huidige baan en ga terug de schoolbanken in. De studie die ik heb gekozen is HBO Social Work. Ik wil namelijk graag mijn eigen ervaringen kunnen gebruiken om anderen te helpen.
Grenzen stellen met mijn planning
Waar ik in mijn weekplanning rekening mee houd is dat ik genoeg vrije tijd inplan. Ik heb gemerkt dat in mijn huidige leven, met mijn huidige baan, ik minimaal 2 dagen nodig heb waarop niks gepland staat. Ook heb ik een avondroutine voor mezelf bedacht om me te helpen makkelijker in te slapen en zo voldoende slaap te krijgen. Mijn routine bestaat uit een kopje thee, alle schermen uit en een boek lezen voor het slapen. Het helpt mij enorm om af te schakelen.
Grenzen stellen vind ik nog moeilijk, maar is voor mij wel cruciaal. Ik ben nogal een people pleaser, dus als ik iets heb afgesproken met iemand, dan wil ik dat ook doen. Ik ben nu aan het leren dat het ook oké is om nee te zeggen en om gemaakte plannen af te zeggen als het echt niet gaat. Hetzelfde met ziekmelden op werk. Liever één dag ziek gemeld, dan er straks weer maanden uit liggen.
Ik heb geen idee meer hoe het voelt om mentaal gezond te zijn, ben ik dat eigenlijk ooit wel echt geweest? Dus mentale gezondheid voor mij is stabiliteit. Ik ben nou eenmaal eerder moe dan een gemiddeld mens en heb meer rust nodig. Bepaalde situaties zijn voor mij uitdagender dan voor een ander en dat is ook oké. Ik ben op de harde manier tegen mijn grenzen aangelopen, dat was heel erg naar en vervelend, maar daar pluk ik nu de vruchten van. Zolang ik mezelf kan redden, kom ik er wel.
Tanisha deelt over haar ervaringen met haar mentale gezondheid op Instagram onder de naam @wareverhalen_tanisha. Haar DM box staat open als je vragen hebt over haar verhaal of erover verder wilt praten. Dankjewel voor het delen, Tanisha!
Reactie plaatsen
Reacties