Artikelen

Je hebt een zware tas op je rug, pakt je fiets uit de schuur, met je ontbijt net achter de kiezen.

Op weg naar weer een dag studeren.

Je denkt terug naar je agenda en probeert te zoeken naar het volgende gaatje waar je weer even kunt ademhalen. Er komt niet gelijk een dag in je gedachten.

“Chillen komt later wel, ik moet dit nu gewoon even doen.” Praat je jezelf moed in. Maar eigenlijk kun je niet ontkennen dat je je mentale gezondheid achteruit ziet gaan.

Het is echt niet dat je niet wílt leren, je vindt nieuwe dingen leren juist leuk! Maar niet hoe het nu gaat op je opleiding.

Je wilt productief zijn, maar al je energie gaat op naar studeren! Je wilt ook graag wat voor jezelf en je eigen bezigheden overhouden. Er zijn namelijk zo veel leuke(re) dingen om te doen dan studeren! En in tegenstelling tot wat je school of je docenten je voorhouden, zijn die andere dingen niet altijd minder belangrijk dan je studiewerk.  

Om echt dat gevoel te ervaren dat je iets bereikt hebt, is het superbelangrijk dat jouw acties ook een positief gevolg hebben voor jezelf. Dat je niet alleen een 8 haalt omdat het goed staat op je eindlijst en je er je studiepunten mee behaalt. Jouw productiviteit moet ook in dienst staan van jouw eigen persoonlijke ontwikkeling.

Vergeet jezelf niet. En ookal lijkt dat soms praktisch gezien onmogelijk omdat je agenda he-le-maal propvol zit, probeer het toch. Ieder moment van zelfzorg is een moment die je gekozen hebt voor jezelf. Jij bent belangrijk.

Dit is een blog om je te motiveren vol te houden. Ik zal niet claimen dat je onwijs gelukkig zal worden, het is een periode van volhouden, en tegelijkertijd bouwen aan het leven waar jij wél gelukkig van wordt.

Het is een dag waarop je eigenlijk zou moeten studeren, maar er komt niks uit je handen. Je kan de motivatie niet vinden en je focus is ver te zoeken. Waarschijnlijk herken je het wel.

Het grijze weer helpt ook niet mee, je hebt hoofdpijn en je negatieve gedachten zijn extra koppig vandaag.

Maar helaas, je taken niet doen vandaag is geen optie. Dus hier zijn 10 tips om je te helpen productief te zijn wanneer je niet lekker in je vel zit.

Het verhaal van Bianca

Rouw is verweven met heel je leven én is uitzichtloos - maar niet voor altijd zo zwart als in het begin lijkt. Twee (of eigenlijk drie) dingen die mij duidelijk zijn geworden de afgelopen vier jaar. In oktober 2018 overleed mijn vader plotseling. Mijn zusje (toen 26 jaar) en ik (toen 27 jaar) woonden allebei al een tijdje niet meer thuis. Toch waren we ‘toevallig’ met het hele gezin bij elkaar die nacht. We hadden een familieweekend en sliepen met het hele gezin en mijn vriend in een vakantiehuisje. Een uur nadat we “slaap lekker” en “tot morgen” zeiden stond de ambulance met zwaailichten voor de deur en nog geen drie uur later was mijn vader plotseling overleden.

Hallo lieve jij. Mijn naam is Tanisha, ik ben 22 en ik struggle nog dagelijks met mentale klachten.

Laat me je in vogelvlucht meenemen in de ingrijpende ervaringen in mijn leven, en voornamelijk mijn jeugd. Toen ik drie maanden oud was werd mijn moeder depressief, wat mij een KOPP (kind van ouders met psychische problemen) maakt. Mede dankzij haar depressie en het feit dat ik de jongste van 3 kinderen ben, ben ik emotionele steun tekort gekomen. Toen ik 6 werd is ons gezin verhuisd en sindsdien ben ik op school ook altijd gepest geweest, tot havo 4. Daarbij heb ik in mijn jeugd meerdere vervelende ervaringen gehad met mannen en jongens. Met alle gevolgen van dien.

[Disclaimer voorafgaand aan deze blog: ik ben een Psychologie studente met toegang tot de DSM-5. Wees voorzichtig en verstandig met de informatie die ik deel. Schakel hulp in als je denkt dat je dat nodig hebt. Lees mijn disclaimer voor meer informatie.]

Heb je je weleens gehoord van dysthymie? Grote kans van niet. Depressie waarschijnlijk wel!

Voor mij is mentale gezondheid een heel scala aan dingen. We moeten voor elkaar zorgen, de gezondheidszorg beweegt zich steeds meer naar traumaverwerking, en het systeem is niet gunstig voor complexe problematiek. Allemaal klachten die met mentaal welzijn in Nederland te maken hebben.

Nu maak ik mij zorgen om een bepaald groep mensen. Een groep mensen waar ik een paar jaar geleden bij hoorde.

En dat zijn de mensen die stiekem, diep van binnen, zich ongelukkig voelen. Ze hebben alles nog voor elkaar, functioneren nog, maar het gaat maar nét. Ze zijn nog wel blij, maar het kost hen steeds meer moeite.

Denk je nu: "Eigenlijk ben ik dit, maar het gaat wel. Ik hoor nog niet bij de mensen die écht depressief zijn."

Dit dacht ik ook. En het maakte dat ik veel te laat aan de bel trok.

Het kan namelijk zijn dat je al voldoet aan de symptomen voor dysthymie, persisterende (aanhoudende) depressieve stoornis, wat betekent dat je al recht hebt op vergoede hulp van een poh, psycholoog of andere behandelaar.

Maar eerst: waarom zijn deze diagnoses belangrijk?

Als je mijn blog over waarom de DSM geen goed diagnostisch model is, zul je je misschien afvragen: waarom leg je dan nu zo'n focus op diagnoses?

De reden hiervoor is, is omdat de wereld mentale gezondheid nog wel "in diagnoses" begrijpt.

Als je bij de psycholoog komt, krijg je vaak een "DSM-classificatie" en een beschrijvende diagnose. Dat laatste beschrijft echt jouw persoonlijke situatie, dus bij eenzelfde DSM-classificatie kunnen hele verschillende verhalen horen.

Beide zijn ze even belangrijk. De tweede voor logische redenen, omdat dat jouw leven en jouw zijn beschrijft; maar de eerste ook. Mentale gezondheid zal altijd blijven veranderen, maar het is goed om te weten in welk hokje je past op dit exacte moment.

Hierdoor kun je beter communiceren met de mensen om je heen en je hoeft niet te gissen voor manieren waarop jij jezelf en anderen jou kunnen helpen. Er is al veel onderzoek gedaan (alhoewel niet genoeg), en daar kun je gebruik van maken, als je er een labeltje aan hangt.

Dat labeltje hoeft je echter niet te definiëren. Het labeltje is voor de externe interacties die je met de wereld hebt, de beschrijvende diagnose is voor jezelf. Die "diagnose" is eigenlijk jouw levensverhaal. En jouw levensverhaal zal altijd blijven veranderen. Pin je dus ook niet vast op je DSM-classificatie. Het voegt iets toe, maar het is niet datgene wat je uiteindelijk het meest zult helpen.

Hey hallo!

Hier is ie dan: deel 2 van alle non-fictie boeken die ik gelezen heb!

Dit keer gaan we de ⭐⭐⭐⭐, en ⭐⭐⭐⭐⭐-sterren boeken behandelen!

We beginnen met ⭐⭐⭐⭐-sterren.

Hey lief mens!

In deze blog heb ik een lijst van aaaaaalle non-fictie boeken die ik heb gelezen sinds ik begon aan mijn persoonlijke groei reis in 2016.

Gebruik deze lijst om af te tasten of het ook iets voor jou is!

Ik heb de lijst ingedeeld in categorieën (als de type-A person die ik ben): van 5 sterren tot 1 ster. We beginnen met de 1 ster!

Dit is deel 1, deel 2 staat op de planning! In dit deel schrijf ik over de boeken in de 1, 2 en 3-sterren categorieën.

Hello hello lief mens, tof dat je weer naar de blog gekomen bent om een artikel van mij te lezen!

Dit keer over triggers en trauma.

Ik heb hier heel veel gedachten over. En ik heb ook veel gedachten over alle gedachten die ik hierover heb (metagedachten).

Zoals jullie misschien weten, studeer ik Psychologie op de universiteit. Dat betekent dat ik veel theorie en onderzoeken te lezen krijg. Ook heb ik zelf af en aan in therapie gezeten, met mensen met verschillende meningen over trauma. Zo heb ik zelf ook een bepaalde kijk gevormd op het idee van triggers.

Maar eerst: Wat zijn triggers nu eigenlijk?

Triggers, trauma en emoties

In de gezondheidszorg wordt veel gepraat over symptomen en diagnoses. Ik ben van mening dat dit nogal een oppervlakkige manier is om naar een mens te kijken. Als je daar meer over wilt lezen, raad ik je aan deze blog te lezen.

In de blog zeg ik dat ik vind dat er te weinig wordt gekeken naar hechting en trauma in de DSM (diagnose bijbel van psychologen). Over hechting heb ik het misschien later nog wel een keer, dit verhaal gaat over trauma.

Vroeger werd er gedacht dat trauma alleen over oorlog en seksueel/fysiek misbruik ging. “Echt hele erge dingen”. Maar dat concept is in de afgelopen jaren veel meer verbreed. Sommige zeggen dat het een “trend” is, ik zeg dat het een meer kloppend beeld geeft van de onderliggende beweegredenen van de mens. Het geeft bevestiging.

Trauma is voor mij iedere ontwrichtende gebeurtenis die een mens mee maakt. Jim van Os, een psychiater die ook niet zo’n fan is van de DSM (zacht uitgedrukt) praat hier meer over. Als mens hebben we supergoede aanpassende vaardigheden, wat ons veerkrachtig maakt. Meestal springen we snel terug van zo’n gebeurtenis.

Maar soms ook niet. Soms is de betekenis die die gebeurtenis heeft zo onverenigbaar met ons wereldbeeld en het beeld dat we van onszelf hebben, dat het wat langer duurt voordat het geïntegreerd is. Soms gebeurt dat zelfs helemaal niet.

Dat integreren is de uitdaging. Want dat is een proces. Een proces waarin triggers nogal een obstakel kunnen zijn.

Triggers als uitdaging

“Doe niet zo moeilijk.”

“Je overreageert.”

“Doe effe normaal!”

Allemaal opmerkingen die je weleens hoort. Ik vind juist dat déze opmerkingen overreageren zijn. Want wat er voorafgaat aan deze opmerkingen, zou weleens een hele logische reactie kunnen zijn voor die persoon. Het kan namelijk iemand doen denken aan zijn of haar trauma.

Een trigger is een situatie, context, object, zin, of wat dan ook, dat je herinnert aan je trauma. Het verwart je, duwt je van je tegel. Want als je je hier niet bewust van bent, ga je reageren vanuit emotie op die herinnering. En die reactie kan dan heel erg kloppen, maar het is dan niet helemaal passend bij de huidige situatie.

Hey lief mens!

Voel jij je ook soms zo geïntimideerd door prikkels in de wereld? Komt licht of geluid soms heel hard binnen? En ervaar je dingen heel diepgaand en intens?

Dan ben je misschien hoogsensitief.

Hoogsensitiviteit is volgens Elaine Aron (de eerste wetenschapster over dit onderwerp) een kenmerk waarbij jij gevoeliger reageert op prikkels. Ieder mens is altijd op zoek naar zijn of haar optimale prikkelniveau: de hoeveelheid prikkels die je fijn vindt. Op twee manieren gaan hoogsensitieve mensen verschillend om met prikkkels. Bij een hoogsensitief persoon komen prikkels harder/groter/meer binnen en ik denk ook dat de ruimte tussen onder- en overprikkeld zijn smaller is.

Elaine Aron gebruikt de afkorting D.O.E.S. om de vier aspecten te beschrijven:

1. Diepgaande informatieverwerking
2. Overprikkeling
3. Emotionaliteit of Empathie
4. Subtiliteiten herkennen in de omgeving

Hoogsensitiviteit komt op allerlei manieren in verschillende mensen voor, maar ik houd het even in de contexten van studeren, relaties en levensveranderingen (sinds de meeste lezers in een fase zitten waarin deze dingen erg belangrijk zijn).

Mijn ontdekkingsreis naar hoogsensitiviteit

Hoe ik ontdekte dat ik hoogsensitief was, kwam door een vriendin toen ik 14 was. Zij was zelf hoogsensitief en vroeg zich af of ik dat ook was. Op dat moment had ik nog niet de capaciteit om dat label te accepteren. Later, toen ik een tussenjaar nam om rust te nemen door mijn burnout in mijn examenjaar, ging ik er toch meer over opzoeken. Beetje bij beetje accepteerde ik het steeds meer.

Ik zie dat hoogsensitiviteit of je leven kan verrijken, of er een rem op zetten. In mijn tussenjaar heb ik (noodgedwongen) hard op de rem getrapt. Dat was daar toen de tijd voor. Maar ik heb daarna lang nog de voet op de rem gehouden toen dat niet per se meer hoefde. Misschien is dat ook wel een verschijnsel van hoogsensitief zijn. Ik zei veel nee tegen activiteiten en besloot dat ik gewoon iemand was die niet zo graag veel prikkels ervaarde.

Nu ben ik er anders tegenaan gaan kijken. In het begin van de coronapandemie was het goed dat ik weinig prikkels had, want ik was toen met mijn therapeut trauma uit mijn verleden aan het verwerken. Maar op den duur werd ik een beetje verveeld!

Hey lief mens!

Je hebt waarschijnlijk vast al gehoord dat de wachtlijsten voor psychische hulp ontzettend lang zijn. 100.000 mensen op de wachtlijst, dat is echt te veel. En dat neemt nog niet eens alle mensen mee die niet op de wachtlijst staan omdat ze (nog) geen hulp hebben durven vragen!

De psychische hulpverlening kan sowieso wel een oppepper gebruiken. Weet je niet precies wat ik bedoel? Ik ga het je allemaal uitleggen in dit artikel. Als je wel weet wat ik bedoel helpt het je misschien om makkelijker woorden te vinden voor je standpunt.

Wat is de DSM?

DSM staat voor Diagnostic Statistical Manual for Mental Disorders, het classificatiesysteem wat de meeste psychologen gebruiken om te kijken welke diagnose hun cliënt heeft. Dit zijn diagnoses als depressie, gegeneraliseerde angststoornis of borderline persoonlijkheidststoornis. Dit doen ze aan de hand van een aantal symptomen, waarbij de cliënt aan een minimumaantal moet voldoen (dit is bij iedere diagnose anders) om met de term gediagnosticeerd te worden.

En nu denk je misschien: “Nou, dat klinkt als een solide systeem.”

Daarop zeg ik: “Ja. En hij is ook helemaal fout.”

Ik ben zelf psychologiestudente en heb dus de DSM kunnen bekijken vanuit een studerend oog. Daarnaast heb ik ook ervaringen vanuit mijn eigen leven en van familie die wél in de behandelkamer hebben gezeten en bij wie het hebben van stoornissen wisselende gevolgen hebben gehad. Daarnaast wil ik psycholoog worden dus ik vind het belangrijk dat ik mijn cliënten later op een goede manier kan gaan diagnosticeren en behandelen.

Daarom vond ik de artikelen die ik in mijn studie te lezen kreeg die de DSM bekritiseerde onwijs interessant. Ik had al mijn vermoedens, maar met deze artikelen kon ik mijn bedenkingen onderbouwen.

Hey lief mens!

Ik droom van een wereld waarin er adequate en alomvattende psychische zorg bestaat en beschikbaar is voor iedereen wanneer ze het nodig hebben.

Toen ik begon aan mijn psychische hulp-reis, probeerde ik altijd te zoeken naar de persoon die het meest wist van de organisaties in de buurt, zodat ik goed kon kiezen bij welke organisatie ik hulp kon zoeken. Ik wilde als het ware een kameleon vinden die iedereen goed kon aanvoelen en de juiste hulp bij de juiste persoon kon aanbevelen.

Maar alleen ik kende mezelf goed genoeg om te beslissen naar welke psycholoog of hulpverlener ik ging.

Daarom wil ik deze blog post maken, die ik ook telkens wil aanpassen en updaten, met allemaal organisaties en personen die psychische hulp bieden.

Hey, lief mens!

Omdat mijn suggesties voor blogs een aantal weken geleden op Instagram lieten weten dat de community graag iets over studeren en zelfzorg wilde: here it is!

En true so! Zelfzorg is heeel belangrijk, tijdens studeren vooral.

Wat doe je eigenlijk tijdens studeren? Je consumeert duizenden stukjes informatie zodat je die later kunt toepassen in je werk. Je wordt werkelijk volgepropt met hamburgers en chicken nuggets aan informatie en je brein is daar zó druk mee om het allemaal te verwerken en op te slaan op een logische plek, we verdienen wel een beetje zelfzorg!